Աքսոր

«Հանդիպումներ» շարքից

Ալվարդ Ղազիյան

հեղինակային հրապարակում

© https://araspel.wordpress.com/

Գարունը դեռ հրաժեշտ չէր տվել` գարնան բուրմունք դեռ կար օդում, ամառն էլ դեռ իր անելիքը չէր պարզել[1]:

Երևան, 1949 թ. գարուն

Մենք՝ 5-6 ուսանողներս, ջահելին սազական անհոգությամբ քայլում էինք ու չէինք կարողանում որոշել մեր բաժանման տեղը: Իսկ առջևում դեռ չորս քննություն կար: Մեզ համար աննկատ հասել էինք Ստալինյան պողոտա և Մոսկովյան փողոց խաչմերուկ: Դիմացից ձեռնափայտին հենվելով գալիս էր մի տարիքով տղամարդ: Մեր ընկերներից մի կատակասերը դառնալով դեպի ինձ, հարցրեց.

— Ի՞նչ ես կարծում, որտե՞ղ կլինենք մենք այս մարդու տարիքում:

Ես կարծես լավ չլսեցի, թե լավ չհասկացա հարցի իմաստը, ու մինչ ես կձևակերպեի մի հարմար պատասխան, ընկերներս աղմուկով պատասխանեցին խմբով.

— Համալսարանն ավարտելուց հետո բոլորս էլ ուսուցչություն ենք անելու հայկական դպրոցներում, դե բնականաբար կմնանք Անդրկովկասում…